Donderdag 28 november
Om half acht maak ik kennis met weer een andere verpleegkundige. Het is een leuk mens en we kunnen het goed vinden. Ik laat me op bed door haar wassen en we kletsen over hardlopen, werk, gezinnen etc. (precies wat vrouwen en vriendinnen met elkaar bespreken).
O ja, en ik ben ook nog jarig vandaag. Nou, dat is wel een beetje dubbel want zo feestelijk voel ik me niet en laat dat “Lang zal ze leven” op dit moment ook maar even achterwege. Doen ze ook hoor, ik word gefeliciteerd en de verpleging snapt dat het dubbel voelt.
Dan wordt er gevraagd of ik mijn ontbijt in de stoel of op bed wil gebruiken. “Nou, we proberen de stoel.” Helaas, ik word nogal dizzy tijdens het zitten en beland weer in mijn bed.
Jan komt even langs bij me met een mooi boeket rozen. (Slaapt deze jongen in het ziekenhuis, of zo?) Het is geen bezoekuur dus hij is al snel weer weg met de rozen, want die mogen niet op de Medium Care. Jan vertelt dat pa en ma ook graag even willen komen, hoe zullen we dat doen? “Nou, straks mag ik weer naar de gewone afdeling, zullen we ze daar naar toe laten komen?” Afgesproken!!
Dan moet er weer even bloed geprikt worden. Een erg jong meisje doet haar erg best en bij poging twee prikt ze in een ader. Ik meld dat mijn bloed warm naar het laboratorium moet omdat het vanwege koude agglutinatie anders al geklonterd is voordat het goed en wel onder de microscoop ligt. Het jonge ding snapt het niet helemaal. De verpleegkundige zorgt ervoor dat het bloed snel op het laboratorium komt, maar toch komen er even later heel vreemde uitslagen binnen. Het bloed wordt nog even opgewarmd (in de magnetron??) en de bepalingen worden opnieuw gedaan.
Na het ontbijt nog even plassen. Dan hoeft dat straks niet meer als ik bezoek heb. Uiteraard heb ik weer hulp nodig (douche en toilet kennen we niet op de Medium Care) en zij weet dat de camera weggedraaid kan worden, zodat er een soort van privacy ontstaat. Hehe, dat hadden we een paar plassessies eerder moeten weten. Ik realiseer me dat ik afgelopen maandag thuis een fout heb gemaakt. Ik schoor nog even mijn benen, zodat ik er netjes bij zou liggen in het ziekenhuis. Die mooie gladde benen werden echter vlak voor de operatie in steunkousen gehesen, zodat ik geen trombose krijg. In een ander gebied vergat ik het haar bij te werken. Dat gebied zag zeker 24 uur geen slip….maar werd wel via de camera gezien. Balen, zoiets heb ik weer.
Na het wassen, bloedprikken en ontbijten blijkt de zak aan de infuusstang leeg te zijn. De aardige verpleegkundige pakt een nieuwe. “Zeg zuster, ik ga heel snel weg van deze Medium Care, is het nodig dat er een nieuwe zak wordt opgehangen? Dat kost toch geld?” “Het kost wel 50 eurocent, beste Joke, dus ik verwissel hem toch nog even.” Protocol heet dat, volgens mij. “Al wie op de Medium Care ligt, krijgt water etc. via het infuus, daar zijn wij verantwoordelijk voor.”
Even na elven word ik naar afdeling C2 teruggebracht, niet voordat ik me ervan heb laten overtuigen dat de bloeduitslag in orde is. Het opgewarmde bloed heeft de testen goed doorstaan en de waarden zijn in orde. Hb van 7, ik voel me meteen super.
Op de afdeling word ik ontvangen door weer een ander gezicht. Welkom terug en gefeliciteerd met uw verjaardag. Thanks!!!
Jan komt met pa en ma op bezoek. De wond wordt weer bestudeerd en we kletsen wat. Straks mag ik naar huis, maar ik heb nog nauwelijks een stap naast het bed gezet. “Hoe moet dat nou?”
Ik lunch in het bijzin van mijn bezoek en als iedereen weg is, draai ik me nog even om. Uitrusten heet dat in ziekenhuisjargon. Persoonlijk vind ik dat beter bij een bejaardenhuis passen. Rond een uur of drie krijgen we drinken, lekker een kop thee. Plakje cake erbij? Lekker, ik ben per slot van rekening jarig.
Ik besluit me te vermannen/vervrouwen en werk een plan uit: ik start met plassen, wil daarna wel even lekker mijn haren wassen onder de douche en vervolgens vertrek ik. Het is een ambitieus plan. Ik wiebel naar het toilet. De deur mag niet op slot, ik mocht een komen te vallen.
Een (het zou eens niet zo zijn) super jong ding gaat me helpen met douchen. Ze is net klaar met haar VWO en uitgeloot voor geneeskunde. Dan maar de verpleging, je moet toch wat. Ze doet haar best. We praten wat over de uitslag, die ik volgende week zal krijgen. “Nou mevrouw, niet gelijk van het slechtste uitgaan.” “Nee lief ding, dat doe ik niet, maar een beetje realiteitszin is mij niet vreemd.”
“O meisje, nu je toch bezig bent, zou je ook tussen mijn tenen kunnen afdrogen?” Met een dubbelgeslagen handdoek wordt er wat tussen mijn tenen gewriemeld. Ik wil de zuster van vanmorgen, die aardige van de Medium Care!! Die vraagt na het afdrogen of het ook echt droog voelt, zij snapt het en heeft levenservaring.
Het jonge ding droogt mijn haar op bed met mijn eigen föhn. Wiebelig, maar schoon verlaat ik afdeling C2, in de rolstoel (waar ik deze keer zelf om heb gevraagd!!), geduwd door een aardige jongeman. Een beetje zeeziek word ik wel tijdens het rijden door het ziekenhuis. Ik word keurig tot naast de auto gebracht en Jan doet de rest.
Het is druk op de weg en er is een ongeluk gebeurd. We doen er ruim een uur over om thuis te komen. Rond etenstijd zijn we thuis. Er staan boeketten en planten, heel feestelijk. Ik plof op de bank neer. Maarten regelt een dekbed en ik rust verder uit, in mijn mooie pyjama met tijgerprint.
Maarten haalt babi pangang en ik eet een beetje mee. Veel honger heb ik niet, de cake van vanmiddag vulde goed en was best vet.
’s Avonds komen Jeroen en Lydia even langs, later gevolgd door Alida en Ritchie. Tja, het is me het feestje wel: jarig en thuis uit het ziekenhuis. De orchidee, die Jan in het water heeft gezet, wordt door Lydia ontmaskerd als nep, plastic dus. Daarbij blijkt deze afkomstig van een vriendin, voor mijn verjaardag. Dat was gisteren even niet doorgedrongen tijdens het ‘uitslapen’. Weg romantiek en bedankt, Lydia.
Om half tien taai ik af, lekker naar mijn eigen bedje. Jan neemt nog een laatste telefoontje aan. Het blijkt mijn werkgever te zijn, die meldt dat er in Vleuten en Kockengen een tijdelijke POH gezocht gaat worden. Hij schijnt het moeilijk te vinden om dit aan Jan door te geven. Ik heb het hier ook moeilijk mee, alhoewel ik heel goed begrijp dat dit moet gebeuren. Er komt dus iemand anders op mijn stoel te zitten. Hoe lang gaat dat duren? Ik voel me ietwat machteloos.