Woensdag 9 juli

Wederom ging het opknappen na de chemo kuur best snel. Afgelopen weekeinde hing ik nog wat lamlendig op de bank en kon ik mijn draai niet vinden. Maar als snel ‘ben ik er weer’. Dat is fijn en ik ben er echt dankbaar voor dat de eetlust weer terug is, dat mijn smaak weer op orde is en dat er weer energie is. Die energie heb ik gedeeltelijk te danken aan de Prednison. De nachten zijn overigens lang als je de slaap niet kunt vatten.

Afgelopen zondagavond had ik last van mijn slokdarm. Ik googelde meteen op slokdarmkanker, maar nog voordat de zoekmachine zijn werk had gedaan wist ik het weer: chemo heeft effect op de slijmvliezen. Eerder in deze mallemolen vermoedde ik al een blaasontsteking, regelmatig heb ik na de chemokuur wat vage keelklachten, en nu dit dus. Ik rol van de ene verrassing in de andere. Zuurkoolsap op maandag was dus geen goed idee en gekruid eten ook niet. Maar inmiddels zijn we een paar dagen verder en zijn die problemen ook weer opgelost.

Dit weekeinde had ik erg veel last van mijn rug. Een rugmassage van Jan bracht geen uitkomst, dus ik ben even bij de fysiotherapeut geweest. (Jan heeft ooit een schriftelijke cursus masseren overwogen; maar zowel met alleen schriftelijk, als met alleen overwegen kom je niet ver.) Fysiotherapeute P. was op vakantie, maar ik kon bij een collega terecht. De pijn zal wel gekomen zijn door het hangen op bed, tijdens de lamlendige uren vorige week. Nu is het gelukkig weer over.
Deze collega heeft een moeder gehad met een hersentumor. Toeval?? Als je erover praat is er altijd wel een kennis van een kennis, of een familielid die ermee te maken heeft gehad. Haar moeder leefde nog tien jaar na de diagnose. Tja, ze was al wat ouder toen ze overleed. Tien jaar vind ik overigens voor mezelf wel een beetje aan de korte kant…

Vanmorgen heb ik weer overleg gehad met één van mijn werkgevers, over werkhervatting, aangepast werk of administratieve klussen na de volgende kuur. Ik heb er echt zin in. Werkelijk, men had zich afgevraagd of ik überhaupt nog wel weer iets voor de praktijk zou kunnen gaan doen. Nou, als het aan mij ligt wel. Er zijn nu meerdere partijen erg blij.

Als ik geen epileptische aanvallen meer heb tot eind november, mag ik tegen die tijd weer autorijden. Het toeval wil dat ik dan ook jarig ben. Ik ben geen type van verlanglijstjes (totaal niet!!), maar nu heb ik Jan en misschien Sinterklaas maar gevraagd om een autootje voor me te regelen, als de aanvallen tot die tijd wegblijven. Wauw, wat ben ik toe aan de vrijheid van het mezelf kunnen verplaatsen. Ondanks dat ik geen klagen heb over lieve, toegewijde en goede chauffeurs en de NS. Vandaag mijn OV-chipknip maar opgeladen, want zoals u ook weet, het papieren treinkaartje was gisteren voor het laatst verkrijgbaar.

Zaterdag 12 juli

Gisteren bezocht ik de crematie van de vader van een goede vriend van ons. Dit was de eerste keer dat ik een dergelijke gelegenheid bijwoonde met de wetenschap dat er een tumor in mijn hoofd zit. Het maakte dat ik anders aanwezig was, dan wanneer die tumor er niet zou zijn. Onbewust gingen mijn gedachten steeds naar mijn eigen afscheid. Dat het nog jaren kan duren weet ik en zo voelt het ook voor mij, maar ik ben me er ook erg van bewust dat ik waarschijnlijk niet de leeftijd zal bereiken, die de gemiddelde Nederlandse vrouw bereikt.

Mijn pa krijgt voorzichtig positieve uitslagen. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat bij het onderzoek, dat hij een paar weken geleden heeft gehad, alle kankercellen zijn weggehaald. Dat weten we pas zeker als er opnieuw een onderzoek wordt gedaan, om te kijken of de snijranden schoon zijn. De kankercellen, die gevonden waren, zijn van de minst kwaadaardige vorm. Kortom, opluchting en blijdschap dat hij heeft meegedaan aan het bevolkingsonderzoek naar darmkanker, waardoor hij er zo vroeg bij was. Mochten de snijranden niet schoon zijn, dan volgt een operatie met grote kans op weg name van alle kankercellen, dus ook dan is de prognose gunstig.

De komende weken staan in het teken van koffers in- en uitpakken. Voor morgen staat er een zakenreisje met Jan op het programma. Als we terugkomen staat er een kampeervakantie met de kleinkinderen voor de deur. Normaal gaan we in de zomer drie weken kamperen. Dat zit er nu niet in vanwege de chemokuren, maar voor dit moment zijn we met deze week al erg blij. Grenzen worden kennelijk makkelijk verlegd. Na het kamperen komt Duitsland om de hoek kijken, maar voor dit moment heb ik leuke redenen om in te pakken.

Vrijdag 18 juli

Gisteravond kwamen we thuis van de zakenreis van Jan. Ik heb me uitstekend vermaakt met wandelen, hardlopen, op zonnige terrasjes zitten en aan een stadsstrand liggen, aan de Donau. Daarbij heb ik veel tijd gehad om te lezen en om wat uit te rusten.

Jan was weer eens aan het snotteren, hoesten en proesten en ik was erg bang dat ik het zou overnemen. Ik zat te rekenen hoeveel dagen er verstreken waren sinds de laatste chemocapsule. Daarnaast stond in het vliegtuig de airco aan, waar ik tegenwoordig ook al bang van word (los van het feit dat ik bang ben in een vliegtuig), want ik zal maar een koutje oplopen. Het was hoogzomer op onze bestemming, maar iedere avond ging er een sjaal en vest mee als we de stad in gingen, want ik mocht eens kou vatten.
Hellup, zelfs een prachtige zwoele zomeravond verliest zijn onschuld als je chemo krijgt.

Maar… ik ben trots op mijn immuunsysteem, dat zich na de kuur weer zo snel hersteld heeft. Ik ben niet verkouden of ziek geworden. Afgezien van een enkele keer niezen, maar je moet iets doen om de aandacht van je snotterende echtgenoot te trekken.

Wat betreft dieet heb ik even vakantie genomen. Zowel tijdens de zakenreis als tijdens de kampeervakantie met de kleinkinderen is het niet handig om met sapjes en papjes bezig te zijn. Het kan natuurlijk wel, maar… nu even niet. Morgen lekker aan de croissant etc. Vanmiddag heb ik zelfs een ijsje gekocht. Wel één met kokos, dus wellicht dat dat een goede compensatie is van de kokosolie. De voedingssupplementen neem ik wel braaf in, dus ik ben niet helemaal losgeslagen.