Maandag 9 maart
Vorige week ben ik begonnen met werken, wel twee hele middagen. Dat lijkt weinig, maar voor iemand die ruim een jaar uit de running was, is het voldoende. Wat was het fijn om weer als praktijkondersteuner te werken. Heerlijk om weer mijn werk te doen en na al die tijd weer eens aan de ‘goede kant’ van de tafel te zitten, d.w.z. geen patiënt te zijn. Ik vind het namelijk prettiger om het over de problemen van een ander te hebben, dan over die van mijzelf.
Op beide werkplekken was het onthaal warm, door zowel collega’s als patiënten. Dat ik na de tweede middag werken ’s avonds knock-out op de bank lag, neem ik voor lief.
De bedrijfsarts neemt geregeld even contact met me op om te horen of het re-integratie proces naar wens verloopt.
Het was druk vorige week, want naast het starten met werken heb ik mijn debuut gemaakt bij een nieuw te starten musicalgroep. Of het echt iets voor me is zal de tijd leren, maar voor dit moment vind ik het erg leuk om weer met ontspannende zaken bezig te zijn.
Tussen alle bedrijven door moest er ook weer eens bloed worden geprikt. Op basis van de uitslag van het bloedonderzoek wil dr. S. niet dat ik stop met de Prednison. Dat is nu jammer, want daar verheug ik me erg op. Binnenkort mag ik bij hem langs komen, om te praten over een alternatief. Of ik daar op voorhand blij van word, is maar zeer de vraag.
En ondertussen maken we plannen voor een sportieve zomervakantie. Het doel is fietsen door Frankrijk, waarbij we willen starten in het noorden van het land en willen eindigen midden in de Pyreneeën. Alleen al het feit dat we deze plannen weer kunnen maken, maakt ons blij.
Maandag 16 maart
Het afgelopen weekeind heb ik doorgebracht in retraitecentrum De Spil, in Maarssen. Heerlijk om veel tijd voor mezelf te hebben, tijd waarin ik al wandelend of lezend en tijdens meditatieve momenten probeerde dingen op een rijtje te krijgen. Na een jaar met veel rollercoaster momenten, was dit een verademing. Ik kende De Spil niet, maar vind het een aanrader voor iedereen die zich wil bezinnen of bezig wil zijn met levensvragen of op een andere manier wel wat rust kan gebruiken.
Na een super rustig weekeind ben ik lekker gaan hardlopen toen ik thuiskwam. Inmiddels zit ik al op de acht kilometer per training en ik geniet er erg van.
Voor volgende week staat er een MRI scan van mijn hoofd gepland, in Krefeld. Op dit moment maak ik me er niet druk om. Afhankelijk van de uitslag kan ik dat al dan niet gaan doen.
We hopen natuurlijk erg op tumorregressie, zoals alle keren sinds het begin van de chemokuren het geval was. Nu heb ik natuurlijk geen behandeling meer, dat wil zeggen geen chemo en hyperthermie. Ik volg echter nog steeds de adviezen van onze Heilpraktiker op, dus we zijn hoopvol gestemd, maar uiteraard hangt er veel van de uitslag af en is het best wel spannend.