Dinsdag 20 februari

Laatst hield iemand een korte speech voor mij, in het kader van de oplossing van een bepaald probleem. Het praatje ging over mijn persoon, in relatie tot mijn hersentumor. Lof over hoe ik daarmee omga. Leuk om te horen hoor, daar niet van, maar eigenlijk zou het moeten gaan over hoe ik het probleem had opgelost en dat kwam helemaal niet tot uiting.

Dit zet mij aan het denken. Hoe werkt het in mijn omgeving?  Val ik per ongeluk samen met mijn tumor? Ik mag toch hopen van niet…

Woensdag 14 maart

Vorige week kwam een dame verdrietig, bozig en opgefokt mijn spreekkamer binnen. Haar bloeddruk moest gemeten worden, maar ze was er duidelijk niet voor in de stemming. Ik kende haar niet en meende dat ze teleurgesteld was dat ze niet het voor haar vertrouwde gezicht van mijn collega zag. Toen ik haar daarnaar vroeg, ontkende ze dat.
“Maar waarom doet u dan zo boos?”
“Kan ik iets voor u doen?”
Er kwam een heel verhaal, over haar dochter en schoonzoon. Schoonzoon bleek een hersentumor te hebben en het leek niet goed met hem te gaan. Ik trok de doos tissues die voor haar stond naar het midden van het bureau en samen maakten we daar gebruik van.
Professioneel? Ik weet het niet.
Menselijk. Ja, ik denk het wel.
De bloeddruk van mevrouw meten we een volgende keer wel. Toen mevrouw vertrokken was, had ik even het luisterend oor van de assistente nodig. Dat gaf lucht. Volgende patiënt…

In het weekeind deed onze kleinzoon Dustin karate examen. Hij slaagde voor de blauwe slip. Wat een kanjer. Dochterlief vroeg of ik nog even mee naar huis ging, voor een kop thee met…
Ze had een prachtige taart gemaakt, in de vorm van een karate-jasje, met jawel…een blauwe slip. Of ik gezellig mee deed.
U kent mijn standpunt wat betreft zoetigheid, maar ik ging voor de bijl. Een piepklein stukje dan. Zowel Dustin als Berdien hadden hun best gedaan. Gelukkig was Dustin helemaal in de ban van het examen, dus hij had niet in de gaten dat oma zondigde. Oma zelf had er wel een beetje last van.

Tijdens de diverse lezingen die ik geef over het leven met een hersentumor en “Brainstorm”, wil ik mensen ook graag een hart onder de riem steken en bemoedigen. Voor hen die daar niet bij aanwezig zijn, zet ik hier mijn tips/adviezen en bemoedigingen op een rijtje:

• Het feit dat ik dit opschrijf, bewijst dat de diagnose kanker niet altijd het definitieve einde betekent.
• Probeer ondanks de schok van de diagnose te blijven genieten van kleine en grote zaken.
• Probeer waar mogelijk zelf de regie in handen te nemen!!!
• Het delen of opschrijven van je verhaal kan helpen om:
  • alles op een rijtje te krijgen
  • je ervaringen kwijt te kunnen
  • je in verbinding te stellen met anderen
• Als er iets te kiezen valt, kies dan voor datgene wat goed voelt en waar je in gelooft!!!!
• Stel doelen (tip van dr. Helmer), zodat er perspectief blijft.
• Probeer gezond te leven: een goede conditie helpt bij de behandeling.
• Als je in een dip zit, wacht niet tot men je komt helpen, maar neem zelf initiatief,
  door bijvoorbeeld iemand te bellen om even mee te praten.
• Ziek zijn is niet leuk, maar het hoeft niet de meest slechte periode in je leven te zijn.
• Verlies de moed niet.

Inmiddels heb ik de kruidenolie van het menu geschrapt. Ik heb het jaar niet volgemaakt, maar als ik anderen adviseer alleen datgene te doen waar men in gelooft, dan geldt dat uiteraard ook voor mezelf. Vandaar.