Vrijdag 18 mei

Laatst kwam er een patiënt mijn spreekkamer binnen en verzuchtte:
“Oh, gelukkig, je zit niet in een rolstoel.”
“Hoezo, wat had u dan verwacht?”
Mevrouw had van een vriendin (iemand die ook geregeld op mijn spreekuur komt) gehoord dat ze mij in een scootmobiel had zien rijden. Vervolgens had ze de conclusie getrokken dat het met mijn gezondheid niet goed ging.

Het klopt: heel soms rijd ik in een scootmobiel, en wel op dinsdag tussen 12.30 en 13.00 uur. Dan wandel ik namelijk met een groepje patiënten door het dorp waar ik werk. Veel patiënten bewegen te weinig en ik ben een wandelgroep gestart om mensen te motiveren meer te bewegen. Eén dame is slecht ter been en rijdt in een scootmobiel. Ze gaat echter wel mee met de wandelgroep, dan kan ze steeds een klein stukje lopen, terwijl mijn collega of ik haar scootmobiel meenemen.
Vandaar…

Zaterdag 2 juni

Twee weken geleden overleed mijn moeder. We weten dat het de ‘normale gang van zaken’ is, dat je op een gegeven moment je ouders verliest.
Maar help…Wat doet dat zeer. Wat een pijn. Wat een verdriet. Wat een gemis…

Op het moment dat we de boodschap kregen dat het wellicht afgelopen zou zijn met het leven van mijn moeder, zei ze tegen mij:
“Jij hebt toch gezegd dat je liever achter mijn kist loopt, dan dat ik achter de jouwe moet lopen?”
Dat is waar ook. Toen ik pas mijn hersentumor had, was iedereen bang dat ik daaraan zou overlijden, mijn ouders voorop. Ruim twintig jaar geleden overleed mijn jongste broer en ik zou er niet aan moeten denken dat mijn ouders nog een keer een kind zou moeten verliezen. Ik heb toen inderdaad bovenstaande opmerking gemaakt, maar was dat inmiddels al weer een beetje vergeten.

Overigens overleden er in de afgelopen maanden opvallend veel ouders van vrienden en leeftijdgenoten van mij. Ik denk dat het iets zegt over de levensfase waarin ik zit, een fase waar overigens verder niets mis mee is.

Tijdens de laatste acht dagen heb ik drie begrafenissen moeten bijwonen. Eerst overleed mijn eigen moeder, vervolgens de moeder van een lieve vriendin en tot slot een vriendin van mijn lieve moeder (en vader). Mag het alsjeblieft iets minder?

Wonderlijk dat tijdens een wandeling door het bos iemand goedemorgen zegt. Hoezo goed? En dat de zon weer brutaalweg ging schijnen (en niet zo’n klein beetje ook). Wat een lef!
Er rijden nog steeds auto’s door de straten, op de televisie gaan de uitzendingen gewoon door (denk ik, want ik heb er geen zin in), mensen doen hun boodschappen en ik heb alweer ‘gewoon’ gewerkt.
Zo werkt dat dus. Je verliest iemand om wie je heel veel geeft en de wereld draait door alsof er niets gebeurd is. Op dit moment begrijp ik het nog even niet.