Maandag 3 september

Misschien herinnert u zich nog dat ik vorig jaar rond deze tijd mijn zorgen uitte over een vriend, die net als ik een hersentumor kreeg. Toen schreef ik: “Ik wens dat hij over een poosje op een bijeenkomst is bij een groep mensen met een hersentumor en kan denken: dit gaat niet over mij…”

Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Vorige week is hij overleden. Hij is terug naar het licht, of ‘hoe dat heet’.
We zijn blij dat we een stukje met hem en zijn vrouw op konden lopen, maar eigenlijk voelde ik me ook zó machteloos. En tja, het is wel confronterend. Hij overleed en ik mag er nog zijn. Naast verdriet is er dus ook dankbaarheid. Dankbaarheid voor het feit dat we hem hebben mogen kennen en dankbaarheid voor mijn gezondheid.
Vandaag moesten we zijn lichaam begraven. Er werden veel mooie en leerzame woorden gesproken over een wijs mens, die is overleden.

Afgelopen week sprak ik iemand in het dorp, die me al een tijd niet had gezien. Ze wist van mijn tumor, meer niet. Ze ging er (voor het gemak) vanuit dat ik niet meer aan het werk zou zijn. Gelukkig kon ik melden dat ik zeker niet gestopt was met werken, mooier nog: dat ik in het begin van dit jaar zelfs méér was gaan werken.

Zo kan het dus ook gaan…