Donderdag 24 september

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik werd geopereerd. Het is wat het is en toch houdt het me de hele dag een beetje bezig.
Ik blik wat terug, zo van hoe was het vorig jaar? Niet alleen kijk ik terug naar 24 september 2019, maar naar het hele afgelopen jaar, wat bij tijd en wijle écht zwaar was. Met name de beslissing nemen om me al dan niet te laten bestralen was erg moeilijk. Ik was superbang dat mijn geheugen me op den duur in de steek zou gaan laten, maar vooralsnog is er niets dat daarop wijst. Ik krijg nog steeds complimenten van mensen die een verjaardagskaartje van me krijgen, in de trant van:
“Goed dat je dat nog wist!”
Ja, mijn verjaardagskalender en ik zijn een sterk team.

Ik sta ook even stil bij al die mensen die vorig jaar op deze dag over mij in de zorgen zaten. Lief dat er zo werd/wordt meegeleefd.
Het afgelopen jaar heb ik vaak ziek op bed gelegen. Gelukkig had Jan een vooruitziende blik en bestelde op voorhand verstelbare lattenbodems voor het bed, zodat ik lekker kon zitten om wat te lezen of TV te kijken. Van een vriendin kreeg ik uit voorzorg een bed-tafeltje, dat zijn geld dubbel en dwars opgeleverd heeft. Veel gebruikt dus. Dankjewel!!

Dit jaar werden we ook overvallen door de coronacrisis. Daardoor kwam Jan thuis te werken en dat kwam eigenlijk erg goed uit. Hij ging met me mee als ik bestraald moest worden en eigenlijk naar alle afspraken met artsen.
Aan het begin van de zomer bleken de chemo en mijn lijf niet samen door één deur te kunnen, dus dat werd gestopt.
Superblij was ik dat ik weer aan het werk kon, maar niet iedereen had mij alweer terug verwacht op de werkvloer. Ik zou tot begin 2021 onder de pannen zijn, met de chemo. In mijn vorige blog had ik het al over de gevolgen daarvan.

Al met al een pittig jaar, maar ook wel een goed jaar.
Niet alles wat moeilijk is, is per definitie slecht of verkeerd.
Ik denk dat er op tumorgebied veel winst is behaald. Vraag me niet hoeveel tumorweefsel er nog zit, ik weet het echt niet. Wat telt is dat ik me gezond voel en weer mijn leven kan leven. Met een gerust hart, op gebied van gezondheid, ga ik de toekomst in.
Vanmorgen liep ik voor het eerst weer eens 9 km/uur.
Vorig jaar in het ziekenhuis, aan de arm van de fysiotherapeute, op mijn nieuwe hardloopschoenen, vroeg ik wanneer ik weer kon gaan hardlopen. Zij dacht aan januari. Ver voor die tijd was ik weer in de benen. Er zijn overigens heel veel pauzes geweest op hardloopgebied in het afgelopen jaar, allemaal met een goed excuus. Iets met mijn gezondheid of een te laag Hb.

Vorige week had ik een Hb van 7.9. Ik wist niet wat ik hoorde. Voor de zekerheid houdt de internist me nog even onder controle.
Dat ik me goed voel, bewijst het feit dat ik in onze vakantie, nu zo’n twee weken geleden, bergen kon beklimmen, kon hardlopen en zwemmen (naast luieren op een strandje of in de hangmat, net wat uitkwam).
Fietsen kon helaas niet, want door een ongeluk (wat uiteindelijk gelukkig alleen materiële schade opleverde) waren de fietsen er niet zo best aan toe. Op dit moment worden ze gereanimeerd door de fietsenmaker.

Ergens in de komende tijd zal ik me weer eens moeten melden bij de neuroloog en in december wordt er weer een scan van mijn hoofd gemaakt. Vaste afspraken zijn er nog niet. Daar ben ik ook niet zo heel erg mee bezig, want dan zit ik weer aan de verkeerde kant van de tafel, in de spreekkamer.

Het was dus een bijzonder jaar, met de nodige ups and downs. Maar nu gaat de blik weer op ‘vooruit’.
Voor iedereen geldt: ‘Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven.’
Laten we ons best doen er iets moois van te maken en ervan te genieten. Ik heb er zin in! (Alleen vind ik het jammer dat de zomer nu echt voorbij lijkt te zijn.)