Donderdag 3 april

Het lijkt wel of mijn omgeving blijer is met de uitslag van de MRI scan, dan ikzelf.
Ik ben namelijk al bijna een jaar gewend dat er na het maken van een scan wordt gezegd: ‘Gefeliciteerd, de tumor is kleiner.’ Nu is de tumorgrootte stabiel. Dat is goed nieuws en dat zonder chemo en hyperthermie, maar toch… ik wil dat ’ie kleiner wordt. Maar al die blije gezichten om me heen en alle positieve reacties zorgen ervoor dat ik wel inzie dat dit nieuws oké is.

Vandaag belde de internist uit Hilversum, bekend als dr. S. Ook hij is zeer tevreden. De Prednison mag nog verder afgebouwd en het andere middel, waar ik het in mijn vorige blog over had mag nog even (wellicht voorgoed) in de kast blijven. Omdat de dosering Prednison zó laag is, hoef ik nu ook geen maagbeschermer meer in te nemen. Hier moest ik overigens weer zelf om vragen, maar goed… ik ben blij met ieder pilletje dat ik minder mag slikken.

Zo ben ik ook bij onze Heilpraktiker aan het soebatten of het ietsje minder kan. Waar een ander een toetje neemt na de maaltijd, gebruik ik een handvol voedingssupplementen. Daarnaast kost het karrevrachten met geld. De Heilpraktiker laat het verminderen van voedingssupplementen afhangen van bepaalde bloeduitslagen. Van mijn bloed heb ik dus gisteren een buisje opgestuurd naar een laboratorium in Stuttgart en de uitslag hoor ik wel weer. Gelukkig denkt de Heilpraktiker goed mee.

Mijn musical-ervaring was van korte duur. Ik meldde al dat ik soms toch wat teveel hooi op mijn vork neem en alhoewel het erg leuk is ben ik er toch mee gestopt. Een belangrijke reden is dat de eerste uitvoering gepland is in onze zomervakantie. Dat motiveert niet erg om hard te oefenen.
Met mijn Franse les ga ik stug door, dat kan tijdens die bewuste zomervakantie goed van pas komen.

Maandag 20 april

Gisteren heb ik meegelopen in de Hilversum City Run. Vorig jaar kon ik niet meedoen vanwege de chemokuren en daar baalde ik toen enorm van. Dit jaar had Jan me opgegeven voor de 10 kilometer!! en bedankt Jan. Nee hoor, dit was geen straf. Ik heb ervan genoten.
Toen ik begin februari hoorde dat de bestraling niet doorging ben ik begonnen met trainen. Ik begon met het bekende ‘ziekenrondje’ van drie kilometer. Dat liep ik twee keer per week. Daarna trainde ik iedere week twee keer, waarbij er ook iedere week één kilometer bijkwam.
Een paar weken geleden liep ik alweer tien kilometer per training. Dat ging goed, ik moest alleen nog een beetje werken aan mijn tijd, wilde ik niet langzamer lopen dan tien kilometer per uur. Wat betreft die tijd: als ik voor mezelf train en lekker door het bos loop, dan maak ik me niet druk om de tijd. Ik wil dan gewoon lekker lopen.
Zodra het om een wedstrijd gaat liggen de zaken anders. Als ik het startvak verlaat, word ik bloedfanatiek. Ik liep uiteindelijk 59 min. en 25 sec. over mijn 10 kilometer, dat betekent dat ik beneden de 10 kilometer per uur ben gebleven. Voorheen liep ik weliswaar sneller, maar toen had ik nog nooit chemo gehad en was ik ook jonger. Kortom, ik ben tevreden.

Nu  gaan we verder met de voorbereiding voor de volgende sportieve uitdaging: onze fietstocht naar Zuid-Frankrijk. We hebben nog zeven weken te gaan voor vertrek, dus ook dat komt goed.

Naast dit sportieve gedoe vermaak ik me uitstekend met werken. Om de paar weken komen er weer wat uurtjes bij. Nog een paar weken en ik zit weer op mijn normale aantal uren werken. Waar ik voordat ik weer aan het werk ging bang was dat ik veel kennis zou zijn vergeten, blijkt dat in de praktijk erg mee te vallen. Heerlijk om weer gewoon Joke te kunnen zijn en slechts om de paar maanden door een scan te hoeven.