Donderdag 24 september

Vorige week vrijdag heb ik de tweede sessie gehad, van het immuunsysteemversterkende goedje. Daarover had ik een heel verhaal geschreven, maar dat had ik nog niet gepubliceerd.
Het kwam erop neer dat het goed gegaan was, dat ik een forse dosis van het goedje kreeg, op advies van de internist en dat ik schriftelijk om opheldering heb gevraagd naar het koek & zopie beleid in het ziekenhuis. Verder kwam ik het weekeind redelijk door, op een flinke dosis paracetamol.

Echter, op dit moment is die hele story niet interessant meer. Belangrijker is wat er gisteren gebeurde.

Jan werd namelijk met toeters en bellen opgenomen in het ziekenhuis in Blaricum. Hij maakte een fors hartinfarct door, werd bij aankomst in het ziekenhuis meteen gedotterd en kreeg twee stents.

Dat was en is heftig en onze rollen zijn nu omgekeerd. We houden goede moed en ik probeer de rol van ‘naaste van’ zo goed mogelijk te vervullen. Op dit moment heb ik het gevoel ik dat het makkelijker vond om patiënt te zijn. Toen voelde ik wat er gaande was en maakte ik me minder zorgen. Nu voel ik me wat machteloos.

Als ik niet meer weet hoe het moet, kan ik altijd aan Jan vragen hoe je dat doet; naast een patiënt staan. Hij heeft ervaring.

Hoe dan ook: ik doe mijn best.