Zaterdag 18 juni

Het is alweer even geleden dat ik van me liet horen. Geen zorgen hoor, dat is een goed teken. Het is gewoon lekker rustig aan het hersentumor-front.

Ik ben de afgelopen maanden lekker bezig geweest met mijn werk, volg nascholingen en de nieuwe ontwikkelingen op mijn vakgebied en ben bezig met het opzetten van een nieuw spreekuur. In mijn vrije tijd heb ik genoten van een weekje Corfu met Jan, waar we actief vakantie vieren afwisselden met lekker luieren. Weer thuis werd er gefietst en gewandeld met vriendinnen en tijdens het Pinksterweekeind hebben de kleinkinderen ons een gezelschap gehouden. Bij goed weer lag ik in de hangmat in mijn tuintje, met voor de vorm een boek binnen handbereik. Allemaal mooie momenten.

Naast het hardlopen heb ik me beziggehouden met yoga. Dat had ik slechts één keer in mijn leven gedaan. Op dat moment was het niets voor mij. Nu voelde het goed. Naast het gebruik van een heel aantal spieren, die het meestal niet zo druk hebben, was de ontspanning heerlijk. In het vervolg moet ik er alleen op letten dat ik op tijd van huis wegga, als ik naar de yogalessen ga. Het voelt namelijk nogal vervelend als je buiten adem je matje uitrolt. Eigen schuld heet dat.

Het meest vervelende op medisch gebied was een zere teen. Doordat ik met blote voeten tegen een deur op liep (weer eens teveel haast), was de teen behoorlijk geblesseerd. Dat kostte me een aantal weken hardlopen en u weet het, dat is niet leuk voor mij.

Afgelopen donderdag was het weer tijd voor de MRI scan van mijn hoofd. Ik had gevraagd of de afspraak plaats kon vinden in het Gamma Knife Zentrum in Krefeld, waar ik de vorige keer ook was. De rust en de ontspannen sfeer waren me toen goed bevallen.

Jan en ik waren royaal op tijd en in de lichte, fris geschilderde wachtkamer was er tijd voor een kop thee en een boek. De scan werd gemaakt door dezelfde meneer als de vorige keer, u weet wel, die man die zo lijkt op mijn Amerikaanse neef. Hier ben ik blij mee. Neef prikte vakkundig een naaldje in mijn arm, ik voelde het nauwelijks. Zo kan het dus ook. Ik kreeg een stevige koptelefoon op mijn oren in verband met de herrie tijdens het scannen.

Ik probeerde me tijdens het scannen op mijn adem te concentreren. Ja, ja, Joke heeft yogales gehad. En het werkte. Het was rustig in mijn hoofd (terwijl er onderweg naar Krefeld onverwacht nog zoveel gebeld en geregeld moest worden) en ik viel zelfs nog even in slaap. Na een halfuur was de scan gemaakt. Voorheen duurde het altijd langer, of leek dat zo? Dit is het enige halfuur in de drie à vier maanden dat ik me patiënt voel. Na afloop complimenteer ik neef met de geweldige koptelefoon. Het blijkt een apparaat te zijn dat  ook gebruikt wordt om gehoorschade tegen te gaan wanneer je een kettingzaag hanteert, iets wat ik overigens nooit doe. Top.

Neef bracht ons na afloop van het scannen naar de naastgelegen Helioskliniek en daar kijken we met dr. E. even naar de plaatjes, die zojuist gemaakt zijn. Ja, u leest het goed, ik kon even meekijken. Daar heb ik aardig wat om moeten soebatten, zeuren en mailen, maar het is gelukt. De uitslag is goed, de tumor is nog steeds stabiel.

Toen we tweeëneenhalf jaar geleden de diagnose kregen werd er gesproken over tumorweefsel door alle gebieden in mijn hersenen. Daar is niets van te zien en dr. E. vraagt of we dat goed begrepen hebben. Jan en ik kijken elkaar aan: ja, dat was echt zo. Ongelofelijk.

Jan  vraagt zich voorzichtig af of er destijds misschien een verkeerde diagnose is afgegeven. Ik denk dat de behandeling een rol speelt. In ieder geval ziet het er goed uit en we spreken af dat we dr. E. over een aantal maanden weer ontmoeten. Dat meekijken houden we erin en dan wil hij ook wel even naar oudere scans kijken, ter vergelijking. Lijkt me helemaal top.

Ik kan niet zeggen dat we opgelucht naar huis gaan, want we zijn namelijk totaal niet ongerust. Mijn omgeving heeft daar soms wel last van heeft, maar ik voel me fit en heb totaal geen uitvalsverschijnselen of iets wat erop wijst dat de tumor groeit. De afspraak voor over twee weken met dr. H. (om de scanuitslag te bespreken) zeg ik af. Wat kan zij nog toevoegen aan deze uitslag? Het scheelt 400 km rijden en een heleboel tijd.

De laatste tijd wordt me wel gevraagd wat het ziek zijn met me heeft gedaan. Of ik soms erg veranderd ben? Geestelijk misschien wel? Poeh hé, dat is een lastige vraag. Ik vrees dat dat wel meevalt. Ik zeg vrees, omdat mensen graag een spectaculair verhaal horen, waarin ik tot totaal andere inzichten of levenswijsheden ben gekomen. Helaas, mensen die dat verwachten moet ik teleurstellen. Voordat ik ziek werd deed ik datgene waar ik me goed bij voelde. Ik genoot al van mijn gezin, mijn kleinkinderen, mijn werk en een leuk sociaal leven, met geregeld een leuk reisje, meestal met Jan, al dan niet per fiets. Grote reizen stonden niet op mijn bucketlist en van rust wilde ik altijd al wel een beetje meer ervaren. Wie niet, met een druk leven.

Ik ben me er wel heel erg van bewust dat het zo heel anders had kunnen lopen, en wanneer ik daarbij stil sta kan ik alleen maar dankbaar zijn. Meer dan over mijn eigen gezondheid maak ik me zorgen over een zieke vriend. Voor hem ziet het er minder rooskleurig uit dan voor mij en het verbaast me hoe dingen in het leven soms zo’n onverwachte wending kunnen nemen.

Zo vind ik de wetenschap dat zoveel mensen waarmee ik geregeld in het ziekenhuis verbleef er niet meer zijn bizar. Waren de kansen al zo anders aan het begin van het traject? De nabestaanden kwamen kort geleden een dagje bij elkaar, om na te praten, elkaar te steunen en om het gewoon leuk te hebben met elkaar. Wij waren ook uitgenodigd. Het leek me geen goed idee om op zo’n dag aanwezig te zijn. Het zou voor beide partijen wel erg confronterend worden. Het was goed om na afloop te horen dat men ook inderdaad steun had gevonden bij elkaar.

Tot slot nog dit: mijn jongste sportieve uitdaging staat voor de deur. Ik ga het Pieterpad lopen. “Het Pieterpad voert van Pieterburen in Noord Groningen naar de Sint-Pietersberg in Zuid Limburg en is daarmee de langste aaneengesloten wandelroute van Nederland.” De lengte is 492 km. Ik heb er ontzettend veel zin in. Steeds een weekeindje lopen met steeds ander als gezelschap. Op 2 juli is de aftrap: samen met Maarten start ik in Noor-Groningen. Ik ben benieuwd wanneer en met wie ik in Zuid Limburg eindig. Mocht iemand het leuk vinden een eindje mee te lopen… laat het gerust weten.