Vrijdag 1 juli
Gisteren hoorde ik van mijn ouders dat de schoonzoon van een jeugdvriendin weer geopereerd wordt aan zijn hersentumor. De vorige operatie was een paar jaar geleden. Hé, ik dacht dat ik voorlopig klaar was, maar het behoort dus ook tot de mogelijkheden in hersentumorland, dat de tumor groeit. Met dit gegeven ben ik totaal niet bezig en ik wil er ook niet aan denken. Op de dag van de operatie ben ik in gedachten continu met deze, voor mij onbekende, jongeman bezig geweest. Hoe zou het gaan, zou de operatie al voorbij zijn?
Gelukkig, achteraf hoor ik dat zijn operatie goed is gegaan en opgelucht haal ik weer adem.
Yep, ziekenhuis Hilversum begint het te leren. De laatste keer dat ik naar het laboratorium ging om bloed te prikken hoefde ik niet te zeggen dat mijn bloed warm afgenomen moest worden. Het werd aangegeven in de computer. Hier heb ik herhaaldelijk over staan piepen aan de balie en eindelijk lijkt het zogenaamde kwartje gevallen. Plusje in de lijst voor het ziekenhuis!!!
Dr. S. is deze keer zowaar tevreden over de uitslag van mijn bloedonderzoek. Ik vraag meteen mijn ontslag aan, maar krijg het niet. Dat is nou jammer, maar vier maanden geen naald, daar kan ik mee leven.
Zaterdag 20 augustus
Volgens de weermannen mogen we officieel klagen over de zomer van 2016. Daar heb ik geen zin in. Los van slecht weer is het volgens mij ook heel vaak wel prima geweest. Misschien komt dit door mijn nieuwe zonnebril, die overigens niet roze is.
Onze zomervakantie ligt alweer een paar weken achter ons en we zijn er weer lekker op uit geweest met de fiets. Deze keer fietsten we door Bretagne. Met name dat fietsen viel soms wel een beetje tegen. Het landschap is fantastisch, vooral de kust geniet onze voorkeur. Maar het is wel erg heuvelachtig. Dat hadden we al die keren dat we er met de auto waren niet zo in de gaten.
Meestal wordt er door onze omgeving naar mijn gezondheid gevraagd, maar daar is niets mis mee. Ook met Jan z’n gezondheid is op dit moment niets mis, maar door het hartinfarct van vorig jaar is zijn conditie wel verminderd, waardoor het fietsen voor hem erg zwaar was. Wat het écht zwaar maakte voor hem was dat ik bovenaan de heuvels steeds op hem stond te wachten. Zo waren we niet getrouwd. De rollen zijn op dit moment even omgekeerd.
Op tumorgebied geen nieuws, dat is goed nieuws. Wel nieuws wat betreft mijn boek. Het gaat opnieuw worden uitgegeven. Waar we het eerst in eigen beheer uitgaven gaat er nu een heuse uitgever mee aan de slag. Dat is leuk en spannend tegelijk en het houdt me tevens weer even van de straat.
Inmiddels heb ik het eerste traject van het Pieterpad gelopen. Het was erg leuk om dat samen met Maarten te doen. Voor het najaar staan er weer aantal wandelingen gepland. Ik zie er alweer naar uit.
Vanmorgen stond er (weer) een uitgebreid artikel in de krant over de kliniek in Duitsland, waar het met de behandeling van kankerpatiënten zo mis is gegaan. Veel mensen dachten meteen aan mij, toen het nieuws over deze kliniek naar buiten kwam. Ergens bij Venlo, net over de grens. Het verband was snel gelegd, maar nee….ik ken deze kliniek gelukkig niet.
In Hüls ga ik naar een regulier ziekenhuis en in Gronau hebben we contact met een Heilpraktiker, waar ik nog steeds alle vertrouwen in heb. Hij kwam destijds met allerlei voorstellen over geneesmiddelen die niet zo bekend waren, al dan niet per infuus. Ik heb daar geen oordeel over. Wij hebben gekozen om zijn adviezen ten aanzien van voeding en voedingssupplementen serieus te nemen, maar voor de hyperthermie naar Hüls te gaan.
Ik hoop dat door het hele gebeuren in Bracht niet alle Heilpraktikers in de ban worden gedaan, want zowel in het alternatieve als in het reguliere circuit zijn er artsen die slecht presteren. Als wanhopige of hopende patiënt kun je dat niet allemaal van te voren weten.