Donderdag 3 augustus
“Over dood, nieuw leven en wat er tussenin zit…”

Half juni overleed de man van een gemeentelid van onze kerk. Drieënhalf jaar geleden kregen we ongeveer tegelijk de diagnose kanker. Totaal andere situaties, totaal andere vorm van kanker. Hij was slechts een paar jaar ouder dan ik. We kenden elkaar niet heel goed, maar als ik hem in het dorp tegenkwam, kletsten we even over de stand van zaken en spraken elkaar moed in. Hij is overleden, ik ga door. Het raakt me diep.

Op een zonnige dag zit ik op een strandje, hier in de buurt. De bedoeling is te ontspannen en daarbij heb je geen mobiele telefoon nodig. Echter, onze dochter is op dat moment hoogzwanger, dus de telefoon en ik zijn deze dagen onafscheidelijk. Tussen het zwemmen en een boekje lezen door, pak ik even de telefoon uit mijn tas.
Nee, geen bericht van onze dochter, echter wel een mailtje van een goede vriendin. Na het lezen van dit mailtje is de rust in mij ver te zoeken. Ze vertelt namelijk over de gezondheidstoestand van haar man. Het is een lang verhaal. De korte versie luidt: hij heeft een tumor in zijn hoofd.
Deze vrienden wonen bij ons in het dorp en hebben dezelfde huisarts als ik. Ze komen ook in hetzelfde ziekenhuis. De film in mijn hoofd start ruim drieënhalf jaar geleden en draait weer op volle toeren.
’s Avonds besluiten Jan en ik even langs te gaan bij deze mensen. We kunnen niets doen, wel kunnen we er zijn en met hen oplopen. Adviezen hebben we niet. Ze weten welke keuzes wij hebben gemaakt en kennen ons verhaal. Ieder moet in dit proces zijn eigen weg gaan.
Voor vragen over onze ervaringen staan we altijd open. Dit is de boodschap die we achterlaten. Als we naar huis lopen voelen we ons een beetje machteloos.
Vriendlief moet ook naar het VUmc, u weet wel, dat gebouw waarop aan de buitenkant met grote letters staat: CANCER CENTRE. ’s Nachts slaap ik niet zo lekker….

Inmiddels is ons derde kleinkind geboren, een prachtig gezond jongetje, genaamd Morris. Wat een geluk en wat een trots. Mijn schoenen kunnen in de verkoop, ik loop er toch naast.
Als de artsen destijds gelijk zouden hebben gehad, dan had ik dit nu niet meegemaakt. Ik wil niet verder denken.

Half juli horen en lezen we dat bij de Amerikaanse senator en voormalig presidentskandidaat John McCain een tumor in de hersenen is geconstateerd. Soms denk ik dat er de laatste jaren vaker hersentumoren worden gevonden, bij mensen in alle lagen van de bevolking. Of komt het wellicht net zo vaak voor als voorheen, maar valt het mij meer op?

Voor over ongeveer twee weken staat er weer een MRI-scan van mijn hoofd in de agenda. Ik ben er zelf niet zo mee bezig en ‘vergeet’ vaak dat er een afspraak gemaakt moet worden, totdat mijn moeder weer eens vraagt: ”Zeg Joke, wanneer moet je nu weer een scan laten maken?”
Oeps, betrapt: snel even contact opnemen met Duitsland om een afspraak te regelen.