Vrijdag 14 september
Vanmorgen heb ik de laatste zuurkoolsap gedronken. Niet omdat ik het niet lust, maar wel omdat ik me na een kleine vijf jaar af ging vragen hoe zinvol het nog is.
De werking bestaat uit het schoonspoelen van de omgeving rond de tumor. Flauw gezegd zou je kunnen denken dat na zo ontzettend veel liters zuurkoolsap die omgeving onderhand wel eens schoongespoeld zou kunnen zijn.
Alles heeft zijn tijd zal ik maar denken, zo ook de zuurkoolsap!
Zondag 23 september
Vanwege de doop van kleinkinderen van goede vrienden, bevinden we ons in een kerk waar we anders nooit komen. Het was een mooie dienst. Aan het eind van de dienst werd er afgekondigd dat er twee mensen overleden waren, waarvan één aan de gevolgen van een hersentumor. Waarom nou weer??? Ik huil om een vreemde man… denk ik, maar ten diepste weet ik niet goed waar ik om huil. Het woord hersentumor hoeft maar genoemd te worden en de sluizen gaan open, en dat terwijl ik voor mezelf niet bang ben.
Zondag 30 september
De telefoon gaat: “We willen heel graag, dat je bij ons komt werken”.
Iets wat ik al heel lang wil gaat gebeuren: ik ga vanaf 1 december voor anderhalve dag per week dichter bij huis werken, in een huisartsenpraktijk waar ik op de fiets heen kan.
Dit maakt me blij. Ik ben graag aan het fietsen of wandelen en dagelijks adviseer ik patiënten om meer te bewegen. Maar ik rijd vier dagen in de week met de auto naar mijn werk, waarbij ik achter het stuur ontbijt, met een broodje kaas en een kop thee.
De blijdschap over deze baan heeft nog een reden: de arts waar ik kom te werken neemt me aan, inclusief hersentumor!!
Een paar jaar geleden liep een sollicitatieprocedure daar op stuk. Een huisartsenpraktijk waar ik had gesolliciteerd wilde mij graag als praktijkondersteuner aannemen. Maar toen mijn blog was gevonden op internet en men dus wist van mijn tumor, werd me verteld dat men het met mijn niet aandurfde, alhoewel ik de juiste kandidaat was.
Dat akkefietje heeft me destijds flink stuk gemaakt. Het voelde als een enorme klap, midden in mijn gezicht. Die klap was zo mogelijk nog harder dan de klap van de diagnose hersentumor, nu alweer bijna vijf jaar geleden. Ik voelde me onverkoopbaar op de arbeidsmarkt. Wat was ik nog waard?
De betreffende huisartsenpraktijk heeft op mijn verzoek een forse tik op de vingers gekregen van het College voor de Rechten van de Mens.
“Huisartsenpraktijk NN heeft jegens de vrouw verboden onderscheid op grond van handicap of chronische ziekte gemaakt.”
De praktijk in kwestie nam vervolgens een ‘gezonde’ praktijkondersteuner aan. Helaas voor beide partijen kreeg deze ‘gezonde’ vrouw na verloop van tijd een hersenbloeding en was er wederom een vacature, waarmee ik maar zeggen wil… niet alles is wat het lijkt.
In deze periode neem ik dus afscheid van een praktijk waar ik met veel plezier werk, van lieve collega’s en patiënten. Afscheid nemen is niet zo mijn ding, maar in het leven moeten soms keuzes gemaakt worden.
Belangrijke data:
17 oktober: vijf jaar geleden dat mijn tumor ‘uit de kast kwam’
20 oktober: mijn moeder zou 80 jaar geworden zijn, maar helaas… Ik mis haar enorm.