Vrijdag 5 september

Inmiddels is het wel bekend: ik hou er niet van om geregeld een scan van mijn hoofd te laten maken, want ik voel me gezond, heb op tumorgebied nergens last van en ben liever geen patiënt.
Toch ontkom ik er af en toe niet aan. Met name mijn pa let goed op of ik me wel op tijd meld in Duitsland en ook Jan vindt het niet verstandig dat ik soms de afgesproken controle-termijn wat oprek. Men heeft het beste met mij voor.
Half juli ging ik naar Krefeld voor een scan (en ja, de houdbaarheidstermijn was royaal overschreden). Deze keer was ik voor het eerst helemaal alleen gegaan, een nieuwe ervaring voor mij. Ik ging een avond van tevoren weg en sliep in een hotel dat naast een verkeersweg stond. Met andere woorden: ik sliep eigenlijk niet.
Meestal krijg ik op de dag van de scan ook meteen de uitslag van dr. H. Zo niet deze keer, want ze was afwezig en er was geen vervanger. (Niet vragen waarom, want dat weet ik ook niet). Omdat ik een stabiele situatie verwachtte (zo gaat het al ruim vier jaar), gingen Jan en ik eerst maar eens op vakantie. We hadden een sportieve, ook wel wat vermoeiende vakantie. We fietsten namelijk naar Praag, 1150 kilometer, zonder elektrische ondersteuning.
Ietwat vermoeid, maar zeker voldaan gingen we weer aan het werk.
Bij thuiskomst lag het verslag van de radioloog op de mat, naar aanleiding van de scan die voor de vakantie gemaakt was.
Wij kunnen in Duitsland heel goed de weg vragen en een maaltijd bestellen, maar een medische brief ontcijferen is een ander verhaal op taalgebied. We meenden iets te lezen wat niet helemaal geruststelde, maar er was geen paniek. Het zou zomaar met de taalbarrière te maken kunnen hebben.
Meteen op de eerste werkdag na de vakantie belde ik met het ziekenhuis en probeerde contact te krijgen met dr. H. Nu was mijn contactpersoon op vakantie, zij werd wel vervangen, maar op één of andere manier kwam het contact met dr. H. niet tot stand. (Niet vragen waarom, want dat weet ik ook niet).
Afgelopen maandag sprak ik dan eindelijk mijn contactpersoon, en vervolgens ging het snel. Of ik op dinsdag maar even bij dr. H. langs wilde komen en dan de week daarna een afspraak bij de neurochirurg wilde maken.
Eerst is er de oorverdovende stilte en vervolgens lijkt het of er brand is.
“Ik kom graag, maar alleen als de twee afspraken gecombineerd kunnen worden.”
Dat kon en wel afgelopen donderdag, men laat er geen gras over groeien.
Los van de reeds aanwezige tumor, haalde ik me van alles in het hoofd. Het werd vol boven en ik merkte dat ik er gespannen van werd.

Tijdens het consult bij de neurochirurg werd uitgelegd dat de tumor blijk geeft van activiteit en iets groter wordt. Dat dit ooit zou gebeuren was bekend, maar op het moment dat dit nieuws doordringt, komt het toch onverwacht en vooral ongelegen.
Het goede nieuws is dat de neurochirurg de tumor in zijn geheel weg kan halen. In zijn geheel betekent dat er dan op een scan niets meer te zien zal zijn. Voorheen was dat niet mogelijk, nu wel. U mag vragen waarom, maar dat is ons ook niet helemaal duidelijk. Laten we het er maar op houden dat de behandeling van een paar jaar geleden hiervoor heeft gezorgd.
En ja, de wetenschap gaat vooruit en de technieken verbeteren en verfijnen zich ook.

Ik stop met hardop denken: dit is goed nieuws, alhoewel het op het moment dat het gezegd wordt niet zo voelt. Is opereren echt nodig, want ik voel me toch gezond? Wat zijn de risico’s? Mag het in januari, want ik heb nu even geen tijd?
Oh… en ik zie er zo tegenop om weer patiënt te zijn en eigenlijk ben ik ook gewoon bang voor de ingreep.
De neurochirurg zou kunnen leven met uitstel, maar dr. H. niet.
“Nee mevrouw Goudriaan, dat zou echt niet verstandig zijn. Als de tumor nog groter wordt is opereren wellicht niet meer mogelijk en kan die ook ander hersenweefsel aantasten.”
Ze bracht deze boodschap met zoveel compassie en oprechte zorg voor mij, als ‘patiënt’, dat de keuze snel gemaakt was.
“Gaat u maar lekker door met uw lichamelijke en geestelijke conditie op peil houden, dat geeft veel voordelen tijdens de operatie en het genezingsproces…” en “…u bent geen patiënt mw. Goudriaan!!” Klopt: ik ben Joke, die zich straks laat opereren en vervolgens tumorvrij hoopt te zijn. En ik weet heel goed dat hersentumoren meestal weer terug komen, maar daar wil ik nu niet aan denken.

Het nieuws komt flink binnen. Mijn wereld staat op zijn kop, ondanks dat het eigenlijk mooi nieuws is. Het moet ‘even’ landen.
Verwarring, onrust, angst en hoop strijden in mij om de voorrang. Het is een drukte van belang in mij, alsof ik een zeer hoge dosis van de ‘roze pilletjes’ heb geslikt.
De kinderen raken door het nieuws ook verward en vier keer hoorde ik:
“Mam, ik weet even niet wat ik moet zeggen.”
Ik begrijp het wel. (Maar ik heb ze toch leren praten!!)

Vanmorgen vroeg startte ik met mediteren en vervolgens heb ik een wat groter rondje hardgelopen dan ik gewend ben. Iets met conditie…