Vrijdag 13 november

Vanmiddag ontmoette ik een vriendin bij de bloemist. “Hé Joke, ik heb al zo lang niets van je gehoord of gelezen. Gaat het wel goed met je?”
Zeker wel. Het feit dat ik niets schrijf heeft te maken met het feit dat ik niet wil schrijven of bloggen om te schrijven, maar eigenlijk alleen als er iets te melden is. Verder ben ik eigenlijk best druk, met werken, wandelen, hardlopen en lekker bezig achter de naaimachine.

Een paar weken geleden had ik telefonisch contact met dr. S, u kent hem nog wel, degene die mijn Hb zo goed in de gaten houdt. Hij was erg tevreden over mijn Hb en ik met hem. Ik vóel ook dat het wel op orde is, want op dit moment heb ik weer net zoveel energie als iedereen altijd van mij gewend was.
We bespreken de bloeduitslagen en en passant ook de uitslagen van de andere kant van de oceaan, de verkiezingen van de president van Amerika. Op beide vlakken heerst tevredenheid.

Laatst viel er een uitnodiging voor een nieuwe MRI-scan op de mat. Volgende week moet ik weer. Ik schrok een beetje van de tijd die kennelijk snel gaat, want in gedachten hoefde ik pas in december weer door de scan. Ik heb er helemaal geen zin in, want dan voel ik me weer zó patiënt. Over de uitslag maak ik me geen zorgen. Dat zit wel goed (hoop en denk ik).

Donderdag 19 november

Vanmiddag moest ik dus voor die MRI-scan. Ik vroeg om muziek, graag iets klassieks. Zou geregeld worden. Na afloop werden excuses gemaakt, want de dames die de scan maakten hadden muziek gehoord, maar het niet naar mij doorgeschakeld.
“Was het mooi?”
“Nou, niet helemaal onze smaak.”
Jammer, voor beide partijen.

Toen ik de scan inging, voelde ik me een beetje droopie worden, iets van: “Daar gaan we weer…” Het is inmiddels de 24^e keer dat mijn hoofd gescand wordt, in ruim zeven jaar tijd.
Over de uitslag moet ik maar contact opnemen met de oncoloog.
Thuisgekomen doe ik dat. Er kan nog geen afspraak gemaakt worden, want er is nog geen opdracht voor een afspraak. Dit wordt dus vervolgd.

Aan het eind van de middag volgt een leuke kookworkshop (online), georganiseerd door het bedrijf waar Jan werkt.
Na het eten wordt er afgewassen (gezellig ouderwets, want wij hebben geen vaatwasser) en ik zeg tegen Jan dat ik wel een beetje baal van het levenslang scannen van mijn hoofd. Met dat ik het zeg realiseer ik me dat hij (als hartpatiënt) en vele anderen met hem (ook de patiënten die ik op mijn spreekuur zie) ook levenslang onder controle moeten blijven, allemaal voor hun eigen bestwil. Wat zeur ik nu??

Donderdag 26 november

Vanmorgen even naar het VUmc geweest voor de uitslag van de MRI-scan.
Die uitslag had ik al uitgewerkt gezien, in “mijn dossier” van het ziekenhuis, maar het was wel zo fijn om even met de neuroloog naar de plaatjes te kijken en te horen dat wat we zelf hadden geconcludeerd en wat ik voel ook klopt; namelijk dat alles in orde is. De witte vlekken op de foto’s geven de plaats aan waar geopereerd is.

Afgelopen zaterdag (21 november) is onze oudste dochter Alida, bevallen van Lotus. Een prachtig mooi meisje!!
Op dit moment heerst er nergens een feeststemming, want er volgden postnatale problemen. Alida is op dit moment nog erg moe, vanwege veel bloedverlies (en dus een laag Hb) en Lotus kwam vanwege een te hoog Hb (dat heeft ze niet van oma Joke) op de couveuse-afdeling aan het zuurstof te liggen. Het is wat met al die Hb’s in deze familie.

Zondag 6 december

Inmiddels is Lotus thuis, bij haar ouders en grote broer Morris. Het gaat goed met hen en ik kan weer wat opgeluchter ademhalen.
Het was een pittige tijd, met name voor Alida, Ritchie en Morris. Want zonder kindje naar huis gaan is op zijn zachts gezegd niet leuk en vervolgens met een moe lijf een paar keer per dag naar het ziekenhuis om te voeden, kost veel energie.

De kleinkinderen geven mij veel energie. Twee feestjes in de afgelopen week, waarbij zij aanwezig waren.
Eerst mijn verjaardag, die ik na alle behandelingen weer eens uitgebreid wilde vieren. Het mocht niet van onze premier, om de bekende redenen. En gisteren was het de verjaardag van de Sint.
Beide verjaardagen hebben we in klein comité met de kleinkinderen (en mijn pa, alleen op mijn verjaardag), corona-proof dus, gevierd. Als dat geen feest is. Een dreumes die bedremmeld is, omdat de roetveegpiet de zak met kadootjes vergat mee te nemen toen hij ons huis verliet… en twee grote kinderen die super-geheimzinnig doen, met hun kleine neefje in de buurt.

Ook haal ik nog steeds veel energie uit mijn werk (inmiddels weer drie dagen per week) en uit het hardlopen, twee keer in de week. Ieder weekeind lopen Jan en ik zo’n 10 kilometer samen. Om de beurt mogen we het rondje bedenken. 😀
Tijdens een korte vakantie in mei liep ik nog als een oud trekpaard achter Jan aan, en ook tijdens onze zomervakantie in Italië was ik de zwakste schakel, maar inmiddels lopen we aardig gelijk op. We doen geen wedstrijd, ik hoef ook niet te winnen, als ik maar voorop loop. 😀