Donderdag 22 januari

Bestaat blue monday? Ik denk het niet. Er schijnt geen enkel wetenschappelijk bewijs te zijn voor deze deprimerende bijnaam van de derde maandag in januari.

Zo bestaat blue wednesday natuurlijk ook niet, maar mocht die al bestaan, dan had die mij gisteren flink te pakken. Ik wacht op een afspraak met de radiotherapeut en zie erg op tegen eventuele bestraling. Dat wachten en de onzekerheid geeft me het gevoel dat mijn leven soms helemaal stil staat. Het maakt ook dat ik weinig dingen kan plannen, want voor ik het weet gooien de behandelingen al mijn plannen weer overhoop. Dit past zo ontzettend NIET bij mij, dat ik er somber van werd, vandaar: blue wednesday.

Gelukkig was het mooi weer, weliswaar koud, dus een stevige boswandeling voelde goed. Maar ja: om nu 24 uur door het bos te lopen gaat me ook wat te ver…
Voor vandaag is mijn motto: nieuwe ronde, nieuwe kansen en ik ga er goed gemutst tegenaan.

Dinsdag 27 januari

Hè hè, het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. De afgelopen week heb ik een aantal keer gebeld naar Duitsland.
“Weet u al wanneer mijn afspraak bij de radiotherapeut gepland is?”
“Sorry, mevrouw Goudriaan. Mevr. B.is er vandaag niet en zij regelt dat. Belt u maandag even met haar, dan kan zij u verder helpen. Prettig weekeind.”
Op maandag, gisteren dus hang ik weer aan de lijn.
“Oh, sorry, mevr. Goudriaan. Ik heb me vergist. Mevr. B. is er morgen pas weer. Probeert u het dan weer. Sorry, sorry.”
Vanmorgen heb ik weer gebeld.
“Goedemorgen mevrouw Goudriaan. Ja, mevr. B is er, maar dan moet u een ander nummer bellen. Ik geef het u meteen even. En….. bedankt voor uw geduld.”
“Geen dank.”
Uiteindelijk krijg ik mevr. B. aan de telefoon.
“Oh ja, mevrouw Goudriaan, het gaat over de afspraak met dr. H, nietwaar?”
Dat is inderdaad niet waar.
“Nee, er zou een afspraak gemaakt worden bij de radiotherapeut.”
“Oh ja, nu weet ik het weer.” Zoek, zoek…
“De afspraak is op dinsdag 3 februari, in Krefeld. U krijgt nog een bevestiging via de mail.”

Dat duurt dus nog een week, jottem, kan ik me nog van alles in het hoofd halen en uiteraard goed bedenken wat ik precies wil weten, voordat ik mijn kostbare hoofd in zo’n bestralingsmachine neerleg. Laat ik straks eerst maar even naar Alida gaan. Zij is kapster en kan de buitenkant vast op orde brengen, zal ik maar zeggen.

Na drie weken is er vandaag een einde gekomen aan het avontuur met mijn kleine gele autootje. Het avontuur was kort maar heftig.  Een ervaring rijker en een illusie (en vele euro’s) armer.

Woensdag 28 januari

Het gaat goed met mij, dat wil zeggen, volgens dr. S.

Gisteren heb ik weer bloed laten prikken en vandaag belde hij me op.
“U heeft keurige waarden mevrouw Goudriaan.”
Kijk, dat is mooi nieuws. Jammer dat ik toch moe blijf, maar daarvan is de oorzaak niet zo duidelijk vast te stellen. Het zou zo maar door de chemo kunnen komen. Onzekerheid en wachten lijkt me persoonlijk ook vermoeiend. De Prednison mag iets omlaag en daar ben ik blij mee. De Prednison gaat als een jojo op en neer, steeds in de andere richting dan de bloedwaarden. (Hb. omhoog, Prednison omlaag enz.)
“Heeft u de bestraling inmiddels achter de rug?”
Ik leg uit dat dat hele traject nog bekeken en belopen moet worden en dat we volgende week een eerste afspraak daarover in Duitsland hebben. Zodra dat achter de rug is, gaat dr. S. zich weer met mijn bloeduitslagen bemoeien. Dan zal ook de bedrijfsarts zich weer met mijn situatie gaan bemoeien, want vanwege het ‘niet weten’, kunnen er met hem ook geen afspraken gemaakt worden.