Dinsdag 6 mei

Gisteravond heeft iedereen de vlag weer binnengehaald. Vandaag is het mijn beurt en de driekleur wappert vrolijk aan de voorgevel.

De hele dag ben ik druk in mijn hoofd en in mijn doen en laten. Ik heb het gevoel dat ik van alles moet doen en er niet doorheen kom. Ik kan ook niet stoppen. Als ik met iets bezig ben, ben ik in gedachten alweer met het volgende bezig. Help, ik ben hyper en dat komt door de Prednison. Daarbij ben ik moe, omdat ik door diezelfde Prednison ’s nachts wakker wordt gehouden. Aan het eind van de dag ben ik bekaf.
Leve de pillen die mijn hemolyse moeten tegengaan!!!

Ik besluit even met de huisarts te gaan praten. Ook hij is erg blij met het nieuws dat de tumor kleiner is geworden. Verder heeft hij een strak plan. Er zijn pilletjes waar je rustiger van wordt en ook pilletjes om goed te slapen. Als ik die nou eens ga slikken kan ik doorgaan met de Prednison, die door de internist is voorgeschreven. De huisarts wil de behandeling, die de internist gestart is, niet onderbreken en dat begrijp ik wel. Ik kijk bedenkelijk. De huisarts zegt: “Maar je gebruikt toch ook chemo.”, met andere woorden: wat is het verschil? Tja, hij heeft gelijk, dus bij de apotheek haal ik mijn medicatie op en ben daarbij vast van plan om de internist de komende week van gedachten te laten veranderen.

Verder gebruik ik een maagbeschermer, in verband met eventuele andere vervelende bijwerkingen van de Prednison. Dit betekent dat ik voor het gebruik van één medicijn drie extra medicijnen moet gebruiken om op de rails te blijven. Ik vind het bizar, maar het is niet anders en zo blijft de farmaceutische industrie ook draaien, niet onbelangrijk?!

Vrijdag 9 mei

Gisteren heb ik bloed laten prikken en de internist is tevreden over mijn Hb.
“Nee, stoppen met de Prednison is niet aan de orde, minderen mag wel.”
Ik begrijp dat dit op dit moment het hoogst haalbare is en ben een soort van blij met dit voorstel.

Normaal gesproken ben ik iemand die redelijk op tijd mijn bed in ga. Op dit moment zit ik ’s avonds laat nog beneden en vraag me af of ik werkelijk al naar bed moet, of dat ik nog even iets zal gaan doen.

Woensdag 14 mei

Soms heb ik het gevoel dat ik gek word van mezelf. Ik blijf stuiteren en vind geen rust. Al om zeven uur ’s morgens meen ik geen tijd te hebben om de krant te lezen. De oorzaak is de Prednison. Het voordeel is dat ik voldoende energie had om twee jurkjes te naaien, voor de bruidsmeisjes van onze dochter en schoonzoon. Eind volgende maand is de bruiloft.
“Elk nadeel heb zijn voordeel”, zou Johan Cruijff zeggen en zo is het maar net.

Gisteren werd ik gebeld door de tandarts: “Mevrouw Goudriaan, u heeft op dit moment een afspraak met de tandarts.” Dit overkomt mij nooit. Er is iets goed mis en ik voel me net een ongeleid projectiel.

Morgen gaan we voor een weekje naar Kreta, met mijn ouders. Ik ga zo mijn tas inpakken en dat wordt toch een ander soort van inpakken dan de maandelijkse tas die meegaat naar het ziekenhuis. Nu geen pyjama en Happy Socks, maar badkleding en zonnebrand. Heerlijk.

We hebben er erg veel zin in; even eruit, even geen chemo en ziekenhuisopnames, even rust. Hopelijk ook in mijn hoofd.